نقد بازی Call Of Duty : Modern Warfare Remastered
روزگاری بهترین مثال برای گیم های Contemporary shooter (شوتینگ با اسلحه ها و محیط معاصر ) بود ، Call of duty 4 : Modern warfare هم اکنون تنها یک کپسول زمان است که مارا به استایلی از Call of duty می برد که دیگر وجود ندارد . زمانی که IGN برای بار اول در سال 2007 این بازی را نقد کرد امتیاز 9.4 را به آن داد و نوشت :
” Call of duty 4 : Modern warfare یک بازی فوق العادس . تجربه قسمت single player بازی به راحتی بهترین اثر Infinity ward تا به امروز است . سخت دانستن بازی دست کم گرقتن آن است . داستان کلی یک فیلم اکشن استاندارد است ، اما روابط داستانی که در مدت زمان کوتاه 5 ساعته ی بازی ساخته می شود خیلی قوی است . با وجود اینکه قسمت Single player طولانی نیست ،
قسمت Multiplayer زمان زیادی میتواند شما را به خودش مشغول کند ، این واقعن یک بازی گروهی فوق العاده است و به اندازه هر بازی آنلاین دیگری جذابیت دارد .
Infinity ward یک بار دیگر موفق شد ، Call of duty 4 یک برنده است . ”
بعد از سال ها که مجموعه ی Call of duty با محوریت آینده دنبال می شد ، بازگشت به زمان حال با Call of duty : modern warfare remasteredخوش آمد گویی است به نبردی که باعث می شود بخاطر کلیات و جزئیاتی که در گیم پیاده شده است همزمان حس قدرتمند بودن و بی دفاع بودن بکنیم ،.
با وجود اینکه طراحی گسترده و غیر منسجم سیستم مرحله بازی و سرعت آن بطور مشخص قدیمی می باشد ، هسته ی اصلی مبارزه در این بازی قدیمی شده است و همان اساس حس قدرت و بی دفاع بودن بازی باعث می شود این گیم اکشنِ فیلم مانند و بخش آنلاین آن حتی 9 سال بعد هم جالب بنظر بیاید . به هر حال فارغ از تغییرات ظاهری و گرافیکی بازی ، این بازی آیتم های جدید اندکی را به بازیکنان قدیمی این بازی ارائه می دهد تا احساس جدید بودن این بازی به آن ها دست دهد .
ماندگار ترین خاطرات من از مرحله های Call of duty 4 از جاهایی می گذرد که شامل هیجان ، مخفی کاری در کوهستان و مسابقه گیج کننده با زمان بود . بازی کردن آن مرحله ها هنوزم جذاب است با وجود اینکه در این سال ها با چندین بار بازی کردن آن ها ممکن است آسان یا قابل حدس زدن شده باشند . درازکشیدن و مخفی شدن وقتی تانک ها و یک اسکادران دشمن دارند از بالای سرت رد می شوند خیلی میتواند جذاب تر و نفس گیر تر باشد وقتی که بازی را اچ دی تجربه کنید .
البته که نسبت به قبل علف ها و سبزه ها و تانک ها خیلی ظاهر بهتری پیدا کرده اند ، که این خود به دراماتیک تر و سینمایی تر بودن مرحله های شاخص این بازی می افزاید .
ولی در نسخه ی ریمستر شده ، این Combat بازی است که بیش از همه به چشم می آید .
سرعت و مدت نسبی تحرکِ Modern warfare تغییری نکرده است . و این به این معنی است که چیز هایی مانند مسلح کردن سلاح ، بدست گرفتن سلاح ، تعویض خشاب و پرتاب نارنجک مانند گذشته همان قدر زمان می برد ( گاهی حتی اندکی کند تر ) .حین بازی این باعث میشود که نسبتاً حس درماندگی ،
ناراحتی و دشواری بکنم و در قسمت های اوج درگیریِ بازی احساس نا امیدی و ناتوانی بیشتری بکنم . برای مثال دویدن نا امیدانه در مرحله ی mile high club روی حالت veteran همان حس رضایتی رو القا می کند که قبلا می کرد . البته به لطف حفظ و دست نخورده گذاشتن زمان بندی دویدن نسخه ی ریمستر شده نسبت به نسخه ی اصلی .
انیمیشن و گرافیک بازی مشخصاً از نسخه ی 2007 بهتر است . با این وجود به اندازه یک بازی Call of duty جدید خوب نیست . بافت تصاویر بازی sharp و دقیق می باشد ، چهره ها کاملا بازسازی شده و تقریباً به استاندارد های امروزی رسیده اند ، نورپردازی و افکت ها خیلی تقویت شده اند ، موادی مانند چوب یا آجر فیزیکِ بالستیکِ (نحوه حرکت اجسام در هوا نسبت به شدت ضربه و وزن آن ها) به روزی پیدا کرده اند ، و حتی قسمت مرحله ای بازی با اف پی اس 60 به نرمی اجرا می شود . این یک به روز رسانی تحسین برانگیز در بیشتر جنبه هاست و خیلی فراتر از تنها طراحی دوباره بافت و افزایش Resolution است که ما در اکثر بازی های ریمستر شده می بینیم .
اما خرابی هایی در نما های خارجی بازی وجود دارد ؛ به عنوان مثال در اواخر مرحله های بازی ابرِ دودی وجود دارد که هنگام چک پوینت ظاهر می شود و لبه های آن به طرز تکان دهنده ای زمخت هستند و بار ها اتفاق افتاده که لحظه ای در چهار چوب دری گیر کرده ام و بی مقدمه توسط هم تیمی هوش مصنوعی ام که به سمت در هجوم می آورد به کنار هل داده شده ام ،البته این نوعی از زمختی در بازی است که اهمییت کمتری دارد .
با این حال در Modern warfare remasteredلحظه هایی هم وجود دارد که خیلی شاخص هستند ؛ و بخاطر گرافیکی که بشدت بهبود یافته به چشم می آیند . به عنوان مثال انفجار هسته ای در بهت و حیرت و صحنه ی کوتاه مرگ پس از انفجار هر دو در نسخه ریمستر شده شوک شدید تری را به بازیکن وارد می کند. حتی با وجود اینکه از قبل می دانستیم که این صحنه ها قرار است اتفاق بیافتند ، درمانده سینه خیز رفتن کنار یک هم اسکادرانی در حال مرگ که نفس های آخرش را سرفه می کند ،
ناراحت کننده تر است وقتی حالات او با جزییات دقیق تری نشان داده می شود و هدف عملیات بخاطر آن با معنی تر جلوه می کند . گاهی اوقات یک قهرمان بودن و تکمیل کردن تمام ماموریت ها کافی نیست . این جمله در هر زمانی صدق می کند .
ترکیب پایه های Combat بازی (که هنوز هم قوی است) و مرحله های بازی که دسته های زیاد دشمنان را برای مبارزه هیجان آور به سر راه بازیکن می فرستد ، هنوز به خوبی جواب می دهد .
در سختی های بالاتر بازی ، فدا کردن تحرک با پرتاب کردن خودم روی زمین برای سینه خیز رفتن یا پیدا کردن پناه در واپسین لحظات باعث می شد حس ضعیف بودن بکنم ؛ حتی در خواست حمله هوایی کردن یا بدست آوردن یک RPG از دشمن این حس رو القا می کرد که بیشتر در نشونه ی دشمن هایم قرار می گیرم تا اینکه از شر آن ها راحت تر خلاص شوم !
این باعث شد که به ماهیچه های اف پی اس خودم (منظور توانایی دقیق حرکت و نشانه گیری در بازی های مختلف و مخصوصاً شوتینگ می باشد ) که مدتی بود از آن ها استفاده نکرده بودم کش و قوسی بدهم .
این حافظه ی ماهیچه ای توی قسمت Multiplayer خیلی به کار می آید . جایی که CoD مدرن سریع و پر تنش است . قسمت مالتی پلیر Modern warfare خیلی بی نظم و انفجاری است اما با حالتی کاملا متفاوت ؛ شما نمیتوانید با Double jump از خط آتش فرار کنید ، پس پیدا کردن پوشش مقابل تیراندازی یا پیدا کردن پناهگاهی مانند یک ساختمان خرابه مقابل حملات هوایی مهم ترین کار است .
من طعم فرار کردن به داخل سرپناه را در واپسین لحظات اصابت بمب ها به دور و برم چشیده ام و این هنوز در مقایسه با یک CoD امروزی و سریعتر ، رضایت بخش است ، البته منظور این نیست که Modern warfare در تمام جنبه ها بازی کند تری است ، با این وجود چون اسم CoD را یدک می کشد انتظار کوتاه بودن زمان کشتن از آن می رود .
با این حال طراحی مرحله ها فقط اندکی تغییر کرده اند ، محوطه های درگیریِ متوالیِ Modern warfare remastered پر شده از اتومبیل های منفجر شده و تکه های ساختمان های تخریب شده که تصادفاً همه جا پخش شده اند و این باعث تقویت استرس پیدا کردن یک محل پناه -حتی به درد نخور- یا موقعیت بهتر برای تیراندازی می شود ،
اما در بسیاری از مرحله ها و بیشتر زمین های مالتی پلیر روی چیزی بیشتر از ساختن مکان هایی برای نشستن پشت آن ها کار نشده است ، و این خلاف یک زمین مالتی پلیر مدرن تر است که در آن ها می توان از فضای عمودی استفاده ی خوبی کرد و به شما در مبارزه انتخاب های بیشتری می دهد تا بازی دارای حس رقابت بیشتری باشد .به خصوص Bog و Overgrown زمین هایی هستند با پیچیدگی های بی هدف و فضا های باز و ساختمان هایی که دلخواهانه و بی دلیل در این زمین ها قرار گرفته اند و فقط در نقش به هم ریختگی های غیر ضروری ظاهر شده اند .
اینها ممکن بود در بعضی رویارویی های سطح پایین جالب می بودند ، اما تلاش برای پیاده کردن استراتژی های واقعی در حالت Team deathmatch در این زمین ها فقط باعث مایوس شدن می شد .
نسخه ی ریمستر شده ، محتوی جدید زیادی که در نسخه اصلی وجود نداشته باشد ارائه نمی دهد . توضیحات تولید کنندگان یا پشت صحنه ای وجود ندارد . (البته ممکن است بخاطر این باشد که خلاقیت اصلی فقط بازسازی شده است). بزرگترین تغییر بازی اضافه شدن مکانیسم تایید کشتنِ Modern warfare 3 به مد های مالتی پلیر بازی می باشد ، که تغییر خوبی است ، این یکی از راه های مورد علاقه ی من برای کم کردن تاثیر مشکلات Map بازی است .
تایید کشتن با مجبور کردن شما به رفتن به محل هدف و جمع آوری Tag باعث تشویق به Camp نکردن می شود و این خود به خود به روان تر شدن بازی کمک میکند . همچنین بدانید اکنون که Modern warfare remastered فعلاً شامل فقط 10 زمین از زمین های بازی اصلی است ، 6 زمین دیگر قرار است بصورت رایگان در دسامبر برای بازی رو نمایی شوند .
نتیجه :
خیلی ساده : جنگاوری مدرن دیگر مدرن نیست ! با وجود اینکه اساس مبارزه و در بعضی جا ها داستان فیلم مانندِ این بازی با گذشت زمان کهنه نمی شود ، طراحی مرحله ها و پیشرفت کلی مرحله های بازی سن واقعی این بازی را نشان می دهند . اما این بازی تاریخ گذشته نیست ، کلاسیک است ، و تلاش قابل تاملی که برای بهبود بافت ها ، مدل ها و افکت های بازی انجام شده است ، بازی را به اندازه ای بهتر کرده که یکبار دیگر بازی کردن مرحله های این بازی جالب و تاثیر گذار باشد ،
مالتی پلیر بازی نیز از بهبود گرافیک بازی سود برده است ، و سرعت و سبک و سیاق قدیمی بازی که با بوی تازگی نیز همراه شده در حد و ادازه های خودش جالب و هیجان آفرین است ، ممکن است به اندازه ای که بار اول تاثیر گذار بود تاثیر گذار نباشد اما تجسم بزرگی است از چیزی که تیراندازان روزگاری بازی می کردند و چیزی که اکنون بازی می کنند .
منبع : IGN